المیرا....
سلام.!!

دیشب داشتم تلویزیون نگاه میکردم که ای
کاش مثل خیلی از شبهای دیگه حجم زیادِ کارم، مانع از دیدن سریال تاوان می شد!

آخه فکرمو بُرد به یه جاهایی که نباید می
رفت! به یه جاهایی که باید فراموش می شد.. به یه جاهایی که باید Shift+Delete می
شد!

نمی دونم تو هم مثل من دیدی یا نه! ولی
برام اونجاش که دختره پسره رو به پول فروخته بود.... اونجاش که دختره به پسره بعد مدتها
رفاقت و وعده و وعید، گفت من به تو هیچ وقت هیچ قولی ندادم.... اونجاش که دختره به
پسره گفت که ما اصلاً از اول به درد هم نمی خوردیم... اونجاش که دختره به پسره گفت
که من و تو مال یه دنیا نیستیم... اونجاش که دختره به پسره گفت بینِ دنیای من و تو
یه دنیا فاصله است... اونجاش که دختره به پسره گفت....

یادِ تو افتادم...

یادِ خودم افتادم....

یادِ حرفهای شب آخرِت افتادم...

یادِ تو افتادم که می گفتی به من هیچ قولی
ندادی....

یادِ تو افتادم که می گفتی بینِ دنیای من
و تو یه دنیا فاصله است...

یادِ تو افتادم که می گفتی ما اصلاً از
اول به درد هم نمی خوردیم...

یادِ تو افتادم که می گفتی برو جلو که من
پشت سَرِتم، ولی دقیقه 90 پشتمو خالی که نه... شکستی....!

یادِ این افتادم که این حرفها رو درست دو
سال پیش، دقیقاً مثل یه همچین شبی گفتی....

13 تیر...

امروز 13 تیره...

و تو دو ساله که دیگه مالِ من نیستی....

حالا....

حالا یادِ اون شبم افتادم...

شبی که شاید برای من هیچوقت صبح نمی شد....

شبی که فشار عصبی، شاید کار دستم می داد...

شبی که شاید برای من، خط پایان بود...

واقعاً اگه بود... میتونستی تو چشمای خانواده
ام نگاه کنی؟

مهم نیست...

مهم اینه که الآن تو یه زندگی مستقل داری...

مثلِ من...

البته با یه کمی تفاوت...

تو زندگی می کنی.... بدونِ من....

من زندگی می کنم .... با....

دنیا چقدر کوچیکه....

وایسا دنیا....

وایسا دنیا من کوچیکیتو دوست ندارم....

من میخوام پیاده شم....

خدایا آن که در تنهاترین تنهاییم
تنهای تنهایم گذاشت،کاش در تنهاترین 

تنهاییش تنهای تنها نماند....

یکشنبه 13 تیر 1389